میانجی‌گری بعنوان شیوه‌ای برای حل و فصل اختلافات در ورزش (با معرفی فرآیند میانجی‌گری در دیوان بین‌المللی حَکَمیت در ورزش)

با توسعه چشمگیر ورزش در دهه‌های اخیر و تبدیل آن به یک صنعت بزرگ و پرمخاطب، مباحث حقوقی مربوط به آن نیز غامض‌تر و پیچیده‌تر شده‌اند. عرصه ورزش باتوجه به شرایط و مقتضیات منحصربفرد خویش، از قواعد حقوقی ویژه‌ای برخوردار است که در بسیاری از ابعاد اساساً آن را از دادگاه‌ها و محاکم عمومی متمایز می‌سازد. رویه میانجی‌گری از نیمه دهه هفتاد میلادی، با تمسک به روش‌های غیرکیفری برای حل اختلافات شکل گرفت و نظام عدالت کیفری را تحت تأثیر قرار داد. وجود میانجی‌گری در محاکم ورزشی نوعی مزیت برای ورزش است که طرفین بدون حضور در مجامع رسمی دادگاهی، مشکلات خود را با منطق و عدالت در بین خود حل وفصل می‌کنند. با چنین رویکردی، دیوان بین‌المللی حَکَمیت در ورزش با هدف فراهم نمودن ابزاری سریع و کم‌هزینه برای حل اختلافات عرصه ورزش ایجاد شده است. این مقاله به تبیین و معرفی میانجی‌گری و مزایای استفاده از آن در ورزش می‌پردازد.